سنت، تعصب و تنوع تصوف در شبه قاره، آن را به بخشی ضروری از هند مدرن تبدیل کرده است. شیوه زندگی صوفیانه که قبلاً مورد احترام بود، اکنون منزوی شده است. با این وجود صوفیان با برخی کارهای عمومی که بر اهمیت آن تأکید میکنند، در حال تجدید حیات هستند.
یک دهه پیش، آتش، ضریح چوبی سیصد و پنجاه ساله متعلق به شیخ عبدالقادر گیلانی، صوفی مقدس منطقه سرینگر کشمیر معروف به Dastageer Sahib را سوازند.
علت دقیق تخریب حرم تا حد زیادی ناشناخته باقی مانده است، اما بسیاری بر این باورند که این اقدام کار افرادی است که تصوف را گناه میدانند.
این حادثه ویرانگر عواقبی بر ایمان میلیونها فرد داشت که اکثر آنها پیرو سنت عرفانی تصوف، بودند. سنتی که در یک گفتمان معنوی در طول قرنهای 11 و 12 در جنوب آسیا مطرح شد.
امروز حرم به شکوه خود بازگردانده شده است و در نمای زیبایی در مرکز شهر سرینگر نمایان است.
در بهار 2022 حرم حضرت شیخ علاءالدین انصاری معروف به Ladle Mashaikh در الند ناحیه کالبورگی، کرناتکه هند نیز توسط طرفداران راستگرای هندوتوا تهدید ومقداری تخریب شد.
این زیارتگاه متعلق به قرن چهاردهم است که توسط پادشاهان بهمنی در منطقه دکن حمایت میشد، این مکان در طول تاریخ مکانی برای عبادت و احترام نه تنها برای مسلمانان، بلکه برای اقشار مختلف هندو از جمله دالیتها، لینگیاتها و سایر اقوام تا به امروز بوده است.
اگرچه این دو حادثه سالها از هم فاصله دارند، اما آنها یک نخ تسبیح دارند. اولاً وجود اعمال مذهبی سازمان یافته را تأیید میکند و ثانیاً کثرت ادیان در گذشته هند را نشان میدهد.
نه طرفداران تندروی اسلام و نه حامیان ناسیونالیست دست راستی هندوتوا با وجود تلاشهای متعدد نتوانستهاند این ادیان مختلف را حذف کنند.در گذشته، تصوف یکی از اندیشههای فلسفی محور در سراسر شبه قاره هند بوده است. با این حال، سنت عرفانی پس از تقسیم-استقلال هند و پاکستان به حاشیه رفت.
برخی از امکان تاریخی مرتبط با اعمال صوفیانه مانند درگاهها به کار خود ادامه دادند، اما برخی دیگر اغلب توسط متجاوزان تغییر کاربری داده یا اشغال شدند.
در چند سال گذشته همه چیز پیچیده شده، با این حال، پایبندی به تصوف تا حدودی بدون محدودیت باقی ماند. اما اکنون به نظر میرسد که تصوف بسیار جدیتر به عرصه عمومی بازگشته و نشانههای احیای آن به طرق مختلف منعکس میشود.
منبع: العربی الجدید