احزاب و خاندانهایی که دولت اقلیم کردستان را در دست دارند، تنها از مردم رأی و مشروعیت بخشیدن میخواهند. هرچند انتخابات مجلس و شهرداری -البته در شرایطی غیردموکراتیک و مملو از تقلب – برگزار میشود اما مشارکت مردم در ادارۀ جامعه و تدوین راهبردهای مدیریتی اکنون و آینده نقشی ندارد. افرادی که خود را صدا و ارادۀ مردم مینامند، دروغگو هستند، زیرا همه میدانند که شرط ورود آنها به عرصۀ سیاسی و اداری پیروی بیچونوچرا از احزاب و خاندانهاست.
نهتنها جامعه اسیر یک اقلیت حاکم شده است، بلکه جامعه نیز هر گونه تصمیم و مسئولیت ملی را از خود سلب کرده است چراکه نخبگان سیاسی در اقلیم کردستان جامعه را بهسوی مصرفگرایی سوق داده است.
سمیر امین در «نظریۀ وابستگی» از وابستگی کشورهای پیرامونی به مرکز، اروپا و آمریکا، یاد کرده است. این وابستگی مبتنی بر ستمگری و غارت همهجانبه است. دولت اقلیم کردستان مصداق بارز این نظریه است: یک دولت مصرفکننده و وابسته وجود دارد که بهسرعت نهادهای خود را از بخش دولتی به بخش مصرفکننده و خصوصی تغییر داده است. به گفتۀ سمیر امین این وضعیت به دلیل آلودهشدن به بیماری نئولیبرالیسم است.
بزرگترین مشکل منطقه ذهنیت اقتدارگرا و سرمایهدارانه است که همواره مردم را به پیشرفت، رشد و بهرهوری موعظه میکند و گمان میکند با دبیسازی منطقه میتواند به کشوری توسعهیافته تبدیل شوند.
یک دولت مولد از طریق مشارکت جامعه در فرایند تولید قطار توسعه را پیش میراند و سبب درآمدزایی، انجام پروژههای گوناگون میشود و به رفع نیازها و خلأهای جامعه میپردازد. این کشور به قدرت فکری، فناورانه و فرهنگی خود متکی است و فرد و جامعه خود را مبنای توسعه میدانند.
برعکس، دولت مصرفکننده، چه بخش عمومی چه بخش خصوصی، نمیتواند توسعهیافته و مولد باشد. دولت مصرفکننده تنها توان بازتولید یک چیز را دارد: خودش. چنین دولتی همیشه در پی ارضای خواستههای خود و کالاجویی است و این رویه سبب ازبینرفتن ارزشهای یک جامعه و تبدیلشدن مصرفگرایی به فرهنگ غالب جامعه میشود. تداوم این فرهنگ و سبک زندگی مشکلات بنیادینی را پدید میآورد: یکی از این مشکلات شکاف طبقاتی و خصوصی شدن خدمات عمومی است. بخش عمدهای از جامعه از این خدمات و از ابتداییترین حقوق و نیازهای زندگی محروم میشوند.
بزرگترین مشکل منطقه ذهنیت اقتدارگرا و سرمایهدارانه است که همواره مردم را به پیشرفت، رشد و بهرهوری موعظه میکند و گمان میکند با دبیسازی منطقه میتواند به کشوری توسعهیافته تبدیل شوند.
آیا خرید ویلای ۱۸ میلیوندلاری مسرور بارزانی در ویرجینیا رشد اقتصادی دارد؟ آیا خرید دوچرخۀ ۴۰۰۰ دلاری نیچیروان بارزانی؟ افزون بر این، خرید بهترین اسبها، هزاران ماشین زرهی و صدها سلاح پیشرفته برای استفاده در شکار و اوقات فراغت خود- فارغ از اینکه هزینۀ چند میلیون دلاری را بر مردم فقیر اقلیم کردستان تحمیل میکند- چگونه به ارتقای اقتصادی میانجامد؟
منبع: کردستان تایمز